Familietoernooi (2023)
Om de toen nog piepjonge vereniging wat meer bekendheid te geven organiseerde VC Primo in maart 1983 voor het eerst een familietoernooi, waarin Primoleden met zelf samengestelde teams van familie en vrienden konden deelnemen. Er is helaas nooit een verslag van verschenen, maar het kan niet anders dan een succes zijn geweest, want deze traditie is veertig jaren later nog springlevend en kon enkel door twee coronajaren onderbroken worden. En begin april was het weer zover.
Vakantie!
Om 23:15 stipt fluit de scheidsrechter de wedstrijd af. Het licht in de zaal brandt nog op volle sterkte, de set is pas tot 21 punten gevorderd. Maar wat geeft het, dit zouden we toch niet meer goedmaken, en bovendien, sommige schouders, nekken, knieën en achillespezen vinden het wel genoeg geweest, we zijn ook de jongsten niet meer. Het seizoen voor H2 zit erop.
Zorgeloos (2)
Het is nauwelijks te vermijden dat je als coach een paar wedstrijden mist omdat je op hetzelfde tijdstip zelf een wedstrijd hebt, maar dit jaar viel het wedstrijdschema erg ongunstig uit: de uitwedstrijden van D3 tegen ODI, Vessem en Pegasus en de thuiswedstrijden tegen DKJO en Rooi heb ik al moeten missen, en ook thuis tegen Pegasus zal D3 ik verstek moeten laten gaan. De uitwedstrijd tegen Hoogeloon viel eveneens op een avond waarop ik zelf moest spelen, maar omdat de wedstrijd van D3 al om 20:00 begon, en die van H2 in Best pas om 21:15, rekende ik er op toch tenminste twee sets in Hoogeloon aanwezig te kunnen zijn. Dat bleek te optimistisch ingeschat.
Zorgeloos (1)
"We moeten ons wat meer laten horen, in het veld", zei Pablo, na afloop van de wedstrijd van H2 bij VVC Best. We knikten, dat was een goed plan, dat zouden we volgende keer zeker gaan doen. Onwillekeurig gingen mijn gedachten terug naar de uitwedstrijd van D3 in Mierlo, enkele weken eerder. Tegenstander DKJO 2 was een team van jonge speelsters die het "zich laten horen" uitstekend onder de knie bleken te hebben. Na elk punt dat het team scoorde volgde uit zes monden synchroon een bijpassende yell: "ketser!", "Ace-y", "wat een smash, nog zo'n smash", enzovoorts. Het team had verder een goede techniek en een voorbeeldige inzet, maar omdat het aan het net niet veel in te brengen had en evenmin opgewassen bleek tegen de routine van D3 werd het een zorgeloos avondje voor onze dames. In een uurtje werd het 3-0 voor Primo, typisch zo'n wedstrijd om in de kantine nog eens van na te genieten.